Eg har blitt kjent med Elisabeth

Litt, iallfall. Såpass at eg kjenner eg gjerne ville fylgd henne vidare. Eg har vore med henne nokre veker i den halvvegs forlatte bygda Einvik (der alle er alEINe?), der ho som eksjournalist på attføring har virra rundt med eit litt uklart oppdrag. Iallfall blir det litt uklart for Elisabeth. Ho skal intervjue folk for å feste talemålet til ulike personar - helst innfødte - til diktafon. Men ho har problem med det - i starten fordi ho inst inne ikkje har lyst til å bli kjent med fleire folk (ærleg talt, ho har jo allereie 500 "vener" på Facebook, og problema med jobben var problem med det sosiale), sidan fordi dette med språket blir heilt underordna det dei seier. Det dei har behov for å bekjenne. Det er ikkje lite som skal bekjennast når ein bur på ein plass som Einvik.

Og eg, eg fyljer med Elisabeth heile tida, frå dør til dør, inn i kafeen med dei dagsgamle rundstykkene, inn i baren (men ho høyrer ikkje på meg når eg ber henne slutte med drikkinga for kvelden), inn i eit fjell til ein iskald og stemningsfull julekonsert der ein lasaron høyrer dottera synge englesong, inn på biblioteket (ekstra spennande for meg, sjølvsagt) der ein lokal og dårleg likt forfattar dukkar opp for å øydelegge stemninga rundt eit til då vellukka arrangement (med spørsmål om nettporno), inn i den uferdige bygninga som skal huse rusmisbrukarar, inn på sjukehuset til eit dødsleie, ut i snødrevet, der eg nok kunne sagt eitt og anna om den raude kjolen til Elisabeth. Men ho veit det jo sjølv. Kjenner at ho er tynt kledd og tynt skodd og dårleg førebudd på det som ventar rundt om. Eg veit det delvis har med fortida å gjere, men det gir ho meg berre glimt av.

Som oftast berre ser eg henne og høyrer henne fortelje, men av og til kjennest det så nært at det er nesten som eg er inni henne, at eg er Elisabeth. Eg kjenner vinterkulda mot leggene, rødmen som stig i andletet, Sveinung sin neve i nakken. Eg tenker tankene hennar, om jobb og sjølvrespekt, om baksnakking, om såkalla sosiale medium som lett blir skrytetavler.
(Koss ville eg forresten takla eit slikt oppdrag? Ville eg klart å vere profesjonell? Koss ville eg hatt det i Einvik? Og ville eg hatt lyst til å bli?)
Mykje kjennest håplaust når eg lukkar boka, iallfall for bygda sin del, men det sluttar med song.

Samlaget 2011